مقایسه میزان تحلیل استخوان کرستال اطراف ایمپلنت های replace با دو روش submerge و non-submerge

زمینه و هدف: اگرچه امروزه درمان ایمپلنت به عنوان یک درمان معمول دندانپزشکی در سراسر جهان شناخته شده است اما به علت تحلیل استخوانی که در اطرف ایمپلنت ها رخ می دهد دستیابی به موفقیت همواره تضمین شده نیست. همچنین فاکتورهای متعددی بر میزان تحلیل استخوان اطراف ایمپلنت ها مؤثر می باشند که از جمله آنها روش جراحی برای گذاشتن ایمپلنت می باشد. هدف از این مطالعه، مقایسه میزان تحلیل استخوان مارژینال اطراف ایمپلنت های replace می باشد که با دو روش مختلف submerge و non-submerge به کار رفته اند. روش بررسی: در این مطالعه 11 بیمار با 34 ایمپلنت replace مورد بررسی قرار گرفتند که در هر بیمار (یک طرفه یا دو طرفه مندیبل) یکی از پایه ها به صورت submerge و پایه دیگر non-submerge به کار رفت. سپس در طی دوره 3 ماهه از یک پروتز پارسیل موقت استفاده شد که روی ایمپلنت ها قرار می گرفت. بعد از 3 ماه پایه submerge اکسپوز شد و قالب گیری انجام و پروتز ثابت ساخته شد. میزان تحلیل استخوان کرستال اطراف ایمپلنت ها توسط رادیوگرافی های دیجیتالی گرفته شده در زمان جراحی، 3 ماه بعد و 6 ماه بعد از گذاشتن پروتز ثابت با روش digital subtraction با هم مقایسه شدند. نتایج توسط آنالیز wilcoxon signed ranks مقایسه شد.یافته ها: میانگین تحلیل استخوان کرستال بعد از 3 ماه در گروه submerge، 71/0±65/0 میلی متر می باشد و این مقدار در گروه non-submerge، 53/0±41/0 میلی متر می باشد که این اختلاف از نظر آماری معنی دار می باشد (p=0.02). همچنین میانگین تحلیل استخوان کرستال بعد از 6 ماه در گروه submerge، 40/0±21/0 میلی متر می باشد و این مقدار در گروه non-submerge، 49/0±29/0 میلی متر می باشد که این اختلاف از نظر آماری معنی دار نمی باشد(p> 0.05).نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که از لحاظ آماری تفاوت معنی داری بین میزان تحلیل استخوان کرستال بعد از 6 ماه در دو روش جراحی وجود ندارد.